Als iepenzaadjes in de wind…

De afgelopen weken dwarrelden overal iepenzaadjes rond. Met een lentewandeling vorige week voor een school in Amsterdam Oudzuid, hebben we heerlijk ‘lentesneeuw’ gemaakt, door de zaadjes omhoog te gooien en neer te laten dwarrelen. Aanvankelijk vond de juf het geloof ik niet zo’n goed idee, maar ze leek van mening te veranderen toen ze zag hoeveel lol de kinderen hadden.

En ze vergeten (hopelijk) niet dat dit zaadjes van bomen zijn. Ik moest aan het fenomeen van de iepenzaadjes denken, toen ik het met twee NME-‘collega’s’ had over het effect van onze boodschap.

Soms lijkt het dat mensen (en kinderen) ons niet horen, ons niet kunnen horen of niet willen horen. Het lijkt soms of je je boodschap wel honderdduizend keer moet herhalen. Dat onze boodschap vaker geen dan wel vruchtbare bodem vindt.

Al pratende realiseerde ik me, dat een iep zich niet zal afvragen wat er gebeurt met de duizenden zaadjes. Zijn/haar taak zit erop met het produceren ervan. De iep laat het verder over aan de wind.

En heel veel zaadjes komen inderdaad niet op een vruchtbare bodem. Ik zag bergen iepenzaad op de stoep, in de goot, in de sloot en bij rioleringsputten. Ze zijn nu waarschijnlijk met de regen het riool ingespoeld.

En ik heb kauwen en duiven zich tegoed zien doen aan de zaadjes. Dan heeft die moeite van de iep toch nog enig nut gehad, bedacht ik me.

Zo speurend naar iepenzaadjes begon me opeens nog iets op te vallen: overal staan kleine iepenboompjes, op de meest onmogelijke plekken (vooral plekken waar de ijverige bosmaaiers van het gemeentelijk groenbeheer niet komen).

Ik heb ze gezien op de kademuren van grachten en vaarten, bij bruggen, langs hekken en op de spoorwegovergang.

Dus als je kijkt naar het iepenzaad, dan kan je concluderen dat het enorm wordt verspild. Maar als je kijkt naar het uiteindelijke resultaat, dan zie je dat deze stoere boom werkelijk overal terecht komt. En dat noem ik nu de intelligentie van de natuur! Daar kan ik als mens nog een hoop van leren!

In onderstaand filmpje een impressie van mijn fascinatie voor het iepenzaadje.

En zo zal het ook met onze mooie boodschap over duurzaamheid en verbinding met natuur gaan. Als we, als een robuuste en sterke iep, stug doorgaan met het verspreiden van zaadjes, dan zijn er altijd ergens zaadjes die tot ontkieming komen!

Vanochtend had ik weer twee lentewandelingen, nu voor kleutergroepen in Amsterdam Zuidoost. Vooral de eerste groep vond ik superpittig.

Het kostte mij en de juf heel veel moeite en energie om de kinderen te laten luisteren en de kinderen hadden veel onderlinge ruzietjes.

Toch heeft een heel groot deel erg genoten, ze keken bijvoorbeeld met grote bewondering naar twee slakken die op elkaar waren gaan zitten in het loeppotje (ik hield het er maar op dat ze vriendjes waren geworden, gelukkig geen verdere vragen), en ze waren vertederd bij het zien van een eend met acht jongen (van de juf moesten ze de eendenkuikens tellen, waardoor ik het gevoel had dat de betovering werd verbroken…..).

Toen ik naar de volgende klas ging, kreeg ik van zowat de halve klas een dikke knuffel! Hopelijk vonden ze niet alleen mij lief, maar ook alles wat ze waren tegengekomen!

En ik zeg vervolgens tegen mezelf (en tegen iedereen die het horen wil): ik heb weer een paar zaadjes uitgestrooid, en wie weet waar ze terecht komen.