Wat we van kinderen kunnen leren

Ik ben al maanden het boek ‘De weg van de minste weerstand, over de kunst van het creëren’’ door Robert Fritz aan het lezen. Het is een oud boek (1990) dat ik al jaren ongelezen in mijn kast had staan, maar zeer de moeite waard.

Het gaat over, zoals de ondertitel al zegt, de kunst van het creëren. Dan maak je wat je wil, wat je voor ogen ziet. Veel mensen daarentegen, reageren op wat voorbij komt, op de omstandigheden. Maar die reactie leidt meestal niet naar datgene wat je wil, aldus Fritz.

Een belangrijke factor daarbij is dat je de werkelijkheid goed kan waarnemen, betoogt de schrijver.. En de meeste mensen zijn het in de loop van hun leven verleerd om de waarheid goed te zien. Dit begint bij de opvoeding van kinderen. Een voorbeeld in het boek: ‘Bij oma thuis ruikt het altijd zo raar.’ ‘Stil. Dat mag je niet zeggen.’ Hierdoor leren kinderen liegen en de werkelijkheid verdraaien, want het is één van hun schaarse middelen tegen autoritaire figuren, legt Fritz uit.

Gelukkig zie ik in mijn werk nog veel kinderen die hun ‘onschuld’ niet zijn verloren, die de werkelijkheid goed kunnen zien, vaak beter dan volwassenen. En daardoor meesters in creëren zijn.

Afgelopen maandag was ik met mijn groep kinderen van Natuurfontein in een speeltuin aan het spelen, in de stromende regen. Terwijl mijn collega’s en ik wat chagrijnig vanonder de capuchon door onze bedruppelde brillenglazen heen keken, had een groepje kinderen iets leuks uitgevonden.

Als je op je regenbroek van een natte glijbaan ging, dan ging je keihard! Opeens werd de regenbroek een zeer gewild kledingstuk. Steeds meer kinderen sjeesden joelend van de glijbaan af. Ze gleden nog een paar meter door op de rubberen ondergrond.

Daarna vond een groepje het klaar voor het echte werk. Er was een soort klimhelling met hetzelfde rubber. Als je er met behulp van een touw was opgeklommen, kon je er lekker over heen roetsjen. Een soort sleeën.

Een paar oudere kinderen vonden een soort plastic hobbelpaard en het bleek dat je die heel goed als slee kon gebruiken om van de natte helling te gaan. Rode wangen onder de natte hoofden.

Ze waren zo lekker aan het spelen, dat we pas vertrokken toen het donker was…

Vorige week kreeg ik van een kennis de tegeltjeswijsheid doorgeappt. ‘Soms leer ik meer van mijn studenten dan andersom’. Dit gaat ook voor mijn werk op. Want ik mag dan wel ‘pedagogisch medewerker’ heten, wat zoveel betekent dat ik de kinderen ‘op moet voeden’.

Maar net zo goed voeden de kinderen mij op. Door bijvoorbeeld weer te leren kijken als een kind. Dan zijn er veel meer mogelijkheden.