Misschien ligt het aan mijn ‘bubbel’, maar ik zie steeds meer de combinatie van natuur en spiritualiteit langskomen. Nu de kerken langzaam maar zeker leeglopen en veel mensen een beetje uitgekeken zijn op de materiële geneugten van het leven, lijken mensen op zoek te zijn naar een ander geloof, of in elk geval naar een andere vorm van zingeving. En daar wordt, toevallig of niet, vaak de natuur in genoemd.
De helende kracht van bosbaden
Zo zag ik pas een artikel uit Trouw (van 7 januari) naar aanleiding van een vorig jaar verschenen boek over ‘bosbaden’(Shinrin-yoku: de helende kracht van bosbaden van Annette Lavrijsen). Nadat ik dit artikel op Linkedin had gedeeld, bleef het kriebelelen en een paar uur later heb ik het e-book besteld en een dag later in een sneltreinvaart gelezen.
En nu mijn eerste ‘bosbad’ genomen, bekijk een impressie op onderstaand filmpje.
Je verbonden willen voelen met de natuur en met het grotere geheel, dat klinkt mij bekend in de oren.
Al vanaf de tijd dat ik als kind in het bos bij het huis van mijn oma hutten maakte, bosbessen plukte en in bomen klom, ervaar ik een bijzonder gevoel als ik in het bos ben. Ik voel me veilig, geborgen, thuis, op mijn gemak.
Ook nu nog ervaar ik een grote rust en verbondenheid in de natuur. Maar ik heb dat gevoel eigenlijk nooit zo gedeeld met anderen, omdat ik bang was dat ik voor ‘zweefkees’ of ‘bomenknuffelaar’ uit zou worden gemaakt.
Maar nu ik steeds meer hoor over natuur en spiritualiteit, durf ik ook wel te bekennen dat ik drie jaar geleden, de eerste keer dat ik de Scholendagen in de Haarlemmerhout hielp organiseren, stiekem , ‘per ongeluk’, bij het ophangen van aanwijzingen voor de speurtocht, bomen heb geknuffeld.
En ik moet zeggen dat het een prettige ervaring was: ik was toen nogal aan het stressen, en ik werd gelijk rustiger.
Langzaam
Dat bosbaden bleek trouwens nog niet eens zo makkelijk voor me. Het idee is dat je heel langzaam loopt, zo’n 3 km in twee uur (of 5 km voor de hele dag). Dat is zooooooooo traag. Het lukte me nog niet het voorgeschreven langzame tempo te halen, maar ik deed mijn best.
Een andere grote uitdaging was om vooraf geen plan, route of doel te hebben Dat voelde voor mij heel eng en groot. Wat als tot in de middag hier ronddwaalde? Ik had geen eten bij me, en bovendien ’s middags nog een afspraak. Het voelde heel raar, maar ook spannend en avontuurlijk om bij elke zijweg te ‘voelen’ welke kant ik uit wilde.
Dit eerste bosbad was dus ook een mooie spiegel voor mezelf: ik mag al dat plannen en die doelgerichtheid ook wel eens een beetje loslaten, en genieten wat er op mijn pad komt.
Ik heb in elk geval tijdens mijn ‘bosbad-wandeling’ erg genoten, van allerlei details die me nu ineens opvielen. Een nog bloeiende dagkoekoeksbloem, een al bloeiend sneeuwklokje, bungelend in de wind. Strepen van de wind in het water. Een tam damhert dat me onderzoekend aankeek…
Mijn interesse voor de spirituele kant van de natuur is weer aangewakkerd. Ik ga het boek nog eens lezen, nu in een rustiger tempo en zeker nog vaker bosbaden.
Koppeling met duurzaamheid
Het mooie van het boek van Anette Lavrijsen vind ik dat heel nadrukkelijk de link wordt gelegd tussen een verbinding met de natuur voelen, en duurzaam handelen. Er is uitgebreid aandacht voor hoe duurzaam en mee in harmonie met de aarde te leven.
Ik had vroeger altijd zoiets van: ‘al dat navelstaren, wordt de aarde daar beter van?”. Dat kan dus wel!
MEER LEZEN?
Annette Lavrijsen, Shinrin-yoku: de helende kracht van bosbaden. Ambo|Anthos uitgevers; 223 blz. €15,99 (ook als e-book verkrijgbaar).
Blog: De acht grote lessen van de natuur
Blog: Natuurles is eigenlijk levensles
Blog: Zoeken naar verbinding
INTERESSANT?
Schrijf je dan hier in. Dan krijg je (maximaal één keer per week) mijn blog of vlog als eerste rechtsstreeks in je mailbox. Wel zo makkelijk!
En deel vooral dit bericht via je eigen Social Media. Dat kan gemakkelijk met de deelknoppen hieronder!
Kwalisite