”De kinderen willen niet naar buiten, want ze zijn de hele ochtend al buiten geweest”. Dat zei een pedagogisch medewerker van een BSO waarvoor ik laatst een buitenactiviteit deed vanuit de Egelopvang Haarlem.
De kinderen, 4 tot 6 jaar, waren die ochtend al naar de kinderboerderij geweest, en het was nu wel genoeg, was haar redenatie. Met enige tegenzin van haar kant, gingen we toch naar buiten.
Eén van de dingen die we deden, was ruiken aan allerlei plantjes. Want egels hebben een sterke neus, waarmee ze bijvoorbeeld een worm, die een paar centimeter onder de grond zit, kunnen ruiken. Op deze manier kunnen we een beetje proeven aan het leven van een egel.
In mijn ogen waren de kinderen heerlijk bezig en kwamen met steeds andere plantjes aan om aan te ruiken.
Plotseling zei de medewerkster dat de kinderen ‘er nu wel klaar mee waren’ en het koud hadden en naar binnen wilden. Van de kinderen had ik nog geen wanklank gehoord.
Dat hoor best vaak, juffen en pedagogisch medewerkers die zeggen dat kinderen liever binnen zijn (of naar binnen willen).
Kinderen zeggen dit soms zelf ook, of laten duidelijk tegenzin blijken als je vertelt dat je naar buiten gaat.
Toch denk ik dat dit bijna nooit echt waar is. Waarom ik dat denk, vertel ik in deze video.
Toen ik klaar was bij die BSO, en mijn spullen inpakte, zagen een paar kinderen een mooie Sint-Jacobsvlinder op de grond, binnen bij de deur zitten. De kinderen keken er vol verwondering naar.
De BSO-juf probeerde met haar voet de vlinder naar buiten te werken. Enigszins geschokt keek ik de andere kant op; ik wilde niet laten merken dat ik geschokt was (achteraf denk ik dat ik dat beter wel had kunnen benoemen).
Even later wilde ik de deur uitgaan, toen een kind opeens uitriep dat de vlinder er nog zat! Samen met dat kind heb ik de vlinder heel voorzichtig opgepakt, maar hij bewoog niet meer. Tegen beter weten in vertelde ik dat de vlinder ook net kon doen of hij dood was, omdat hij zo geschrokken was.
Des te groter was de verbazing dat de vlinder even later buiten weer over de grond scharrelde. Kind blij, ik bij!
Deze voorvallen hebben me ook aan het denken gezet: loop ik met mijn ideeën om BSO’s te helpen meer de natuur in te gaan niet veel te ver op de muziek uit?
Misschien denk ik te groot en moet het kleiner, simpeler.
Misschien wil ik wel iedereen te graag ‘bekeren’, en mag ik leren te accepteren dat niet iedereen warm loopt voor de missie om kinderen meer natuur te geven.
Ik hoor heel graag hoe jij er over denkt.
Deel jouw ervaringen of mening via ‘geef een reactie’ onderaan dit bericht. Of stuur een mailtje naar buitenpaden@gmail.com.
MEER LEZEN?
Blog: Hoe kan je kinderen meer buiten laten spelen?
Blog: Kinderen worden ziek als ze natregenen, toch?
Blog: Wat doe je eigenlijk met kinderen in de natuur?
INTERESSANT?
Schrijf je hier in om telkens (maximaal eens in de twee weken) een mailtje te ontvangen als ik een nieuw bericht heb geplaatst.
En als je denkt dat dit verhaal ook anderen kan inspireren dit bericht via je social media. Dit kan makkelijk met de knoppen hieronder.
Kwalisite
Ga vooral door met je mooie werk, wij volwassenen moeten het voorbeeld geven hoe we met de natuur om moeten gaan. Mijn kleinzoon van twee en half zag vanmorgen een naaktslak in de tuin en wilde er bijna met zijn schepje op slaan. Ik kon nog net op tijd zeggen dat de slak dan pijn zou hebben. We hebben de slak uitgebreid bekeken en op een veilig plekje gezet met een blaadje van de courgetteplant. Vervolgens ging hij heel lief praten tegen de slak en bracht hij nog veel meer blaadjes naar de slak, later mocht de slak mee in… Lees verder »
Wat een mooi verhaal, Jacqueline! Dat is inderdaad hoe het gaat, voorleven. Dat is veel belangrijker dan informatie die we proberen over te dragen.