Het gevoel dat de lente eraan komt

Herken je dat gevoel? Ieder jaar rond deze tijd, als het dan op een dag zonnig is, de krokussen nog wat onwennig hun slappe kelkjes openen om de eerste zonnestralen op te vangen, dat je zo intens kan genieten van het gevoel dat de lente eraan komt?

Ik heb dat in elk geval wel. Ik kan er helemaal euforisch van worden (lees mijn blog van een jaar geleden). Afgelopen vrijdag fietste ik naar Amsterdam; zon in het gezicht en wind in de rug. Naast de krokussen in de parken, zag ik ook de stralend gele bloemen van klein hoefblad opduiken. Alles was fris, nieuw en mooi.

Op de terugweg was het donker, regen en wind n mijn gezicht. Het euforische gevoel was weg.

Dat vind ik het mooie van deze tijd; het nieuwe dat aarzelend en voorzichtig voelbaar en zichtbaar wordt, en het oude dat er gewoon ook nog is en me weer wakker schudt en in het hier en nu brengt.

Dit lijkt ook wel op mijn proces bij het ontwikkelen van een nieuw aanbod. Net als de bloembollen die al vanaf de zomer onzichtbaar in de aarde hebben liggen te wachten, zo heb ik er al die tijd achter de schermen aan gewerkt.  In mijn blog van eind september vorige jaar lichtte ik al een klein stukje van de sluier op.

Nu is het moment gekomen om de eerste sprietjes voorzichtig boven de grond uit te steken (lees hier meer).

Ik vind dat spannend, om dat de sprietjes nog dun en kwetsbaar zijn. Maar ik weet dat ook dat dit kan uitgroeien tot iets heel moois.

Ik wil pedagogisch medewerkers van BSO’s heel graag helpen en ondersteunen om meer met de kinderen de natuur in te gaan. Ik wil zó graag dat veel meer kinderen in de natuur spelen, de natuur kunnen ontdekken en er een band mee kunnen opbouwen.

Als ik daar aan denk, en bij de naschoolse natuurclubs steeds weer zie en merk wat natuur voor kinderen doet, ja, dan krijg ik regelmatig ook dat euforische lentegevoel.

Ik hoop dat ik veel mensen kan aansteken met de gevoel. Ik heb daarom o.a. een gratis e-book gemaakt, over wat natuur allemaal voor kinderen doet en hoe je dat kan ervaren.

Over dunne sprietjes gesproken, de afgelopen weken zag ik de sprietjes van het plantje kraailook op steeds meer plekken opkomen in parken en langs wegen.

Op het eerste gezicht lijkt het een plukje gras, dat ongewoon hoog staat voor de tijd van het jaar. Als je er dan een sprietje vanaf plukt, dan ruik je de typische uienlucht. Het is dan ook familie van knoflook en bieslook.

Van die stengels kan je lekkere kruidenboter maken; pluk een klein bosje, was ze en knip ze fijn en roer ze door de boter. Met plantaardige boter doe je jezelf een plezier vanwege de smeerbaarheid, én de aarde vanwege een veel lagere ecologische footprint in vergeleking met roomboter.

Met ‘Natuurkleuters’ in Amsterdam Noord heb ik genoten van de kraailook. We aten crackers met de kruidenboter in de ‘geheime hut’. Die geheime hut was door één van de kinderen ontdekt, niet meer dan een plekje in de bosjes onder een overhangende tak met klimop, maar voor de kinderen een waar avontuur.

Bolgewassen zoals kraailook breiden zich uit door nieuwe bolletjes naast de moederbol te maken. Dit is een langzaam, maar gestaag proces. Van bijvoorbeeld daslook kunnen zo hele tapijten ontstaan.

Kraailook kan zich behalve via de bollen ook verspreiden via zaad én met een soort minibolletjes in de bloem (broedbollen genoemd). Dan kan het een stuk verder komen, maar het is ook een onzeker proces. En zeker wanneer kraailook uit een zaadje groeit, duurt het lang voordat het een echte plant is.

Net zoals kraailook gebruiken veel planten meerdere strategieën om zich te verspreiden.
Zo heb ik ook meerdere strategieën om mijn ideeën te verspreiden. Je ziet nu de eerste ‘sprietjes’ van mijn nieuwe aanbod boven de grond steken, straks zal het een stevige plant zijn. Hopelijk gaat het ook bloeien en zaad vormen.

Deze zaadjes kunnen verder van de ‘moederplant’ afkomen, maar er zijn veel zaadjes nodig omdat ze lang niet allemaal op de goede plek terecht komen.

Net zoals het overvloedige pluizige zaad van de lisdodde. Daar speelden de kinderen van mijn natuurclub in Amsterdam Zuid afgelopen week mee. Zo hielpen ze de plant onbedoeld om zich te verspreiden.

Ik kan ook wel wat hulp gebruiken in het verspreiden van mijn ‘zaadjes’.

Zodat het idee om kinderen in de natuur te laten spelen, langzaam maar zeker gewoon wordt. En we kinderen laten opgroeien in contact met natuur, in plaats van vastgeplakt aan hun beeldschermen.

Dus als je mensen kent die iets aan mijn e-book zouden kunnen hebben, verwijs ze dan gerust door naar dit bericht!

Vanaf nu kan je ook weer vaker berichten van mij verwachten. Berichten met inspiratie over wat je met kinderen allemaal buiten in de natuur kan beleven, zodat we samen dat lente-achtige gevoel vasthouden en meer zaadjes kunnen verspreiden!