Van kleine momenten naar grote idealen

Aflopen dagen heb ik super genoten van het prachtige weer, ik was een paar dagen aan het wandelen in de omgeving van Venlo, werkelijk prachtig. We stonden achter een bosje te gluren naar een buizerd die lekker aan een duif zat te pikken, de eerste citroenvlinder kwam voorbij vliegen, de lage zon scheen mooi door de haren van paarden in de wei, het water glinsterde, de wilgenkatjes kwamen met hun fijne haartjes net uit…

Op dit soort dagen voel ik me nog meer dan ooit verbonden met de natuur. En tegelijkertijd voel ik een soort verdriet, schuldgevoel, dat dit mooie weer waarschijnlijk komt doordat wij mensen de zee mede hebben opgewarmd. Het voelt een beetje dubbel…

Toch denk ik dat die verbondenheid met de natuur, en de verwondering voor mij de bron is van mijn inspiratie. Ik voel me één met die natuur, en het is voor mij dan ook logisch om me in te zetten voor het bestaansrecht van die natuur. Bijvoorbeeld door mensen (kinderen en volwassenen) al dit moois te laten zien en beleven, maar ook door te laten zien hoe je er rekening mee kan houden (handelingsperspectief).

Mij wordt nogal eens idealisme verweten (in min of meer bedekte termen..), terwijl juist op die momenten wanneer ik me zo geraakt en daarmee verbonden voel, juist mijn idealisme in de puurste vorm weer boven komt. Dwars tegen beter weten in.

Dit weekend las ik een interessant artikel over de Amerikaanse filosoof Susan Neiman. Neiman stelt dat we ons hele leven onze idealen moeten blijven koesteren, in de volle wetenschap dat de idealen moeilijk te realiseren zijn. Dat is een vorm van volwassen worden, stelt de filosoof. ,,Een volwassene accepteert de spanning tussen de wereld zoals zij is en de wereld zoals zij zou moeten zijn…In plaats van je idealen opgeven en de hele dag met iPhones en ander speelgoed in de weer te zijn’’.

En verder: ,,Cynisme  is tegenwoordig standaard. Mensen worden in verlegenheid gebracht als ze als idealist worden gezien. ..Het kwaad is cool, goedheid niet.’’

Tegelijkertijd pleit ze er niet voor om te leven als een heilige, of een soort moeder Teresa. ,,Ik ben er niet zeker van dat je hiernaar moet streven’’ al vind ze het wel een ‘teken van persoonlijke integriteit’ to practice most of what you preach.

Juist mijn dagelijkse kleine momentjes van verwondering , helpen om mijn grote idealen levend te houden. Idealen die soms zo ver weg lijken.

Dus nu ik er over nadenk, de ‘link’ tussen die kleine momentjes, en de grote doelen, is eigenlijk helemaal niet zo dubbel. Juist van heel veel waarde: natuurlijk voor mezelf, maar ook voor vele anderen: omdat ik andere mensen met die kleine momentjes van verbondenheid en verwondering kan raken. En tegelijkertijd duidelijk en onvermoeibaar mijn ideale, duurzame wereld kan schetsen.

INTERESSANT?

Schrijf je dan hier in. Dan krijg je (maximaal één keer per 2 weken) mijn blog of vlog als eerste rechtsstreeks in je mailbox. Wel zo makkelijk!

En deel vooral dit bericht via je eigen Social Media. Dat kan gemakkelijk met de deelknoppen hieronder!