Praten over God

,, Ben je moslim?’’, vroeg een meisje van 7 of 8 jaar gisteren aan mij tijdens een na-schoolse natuurclub van Ecokids voor een islamitische basisschool in Amsterdam.

,Nee’, antwoorde ik, ,,maar er zitten wel mooie dingen in de Islam’’.

,,Geloof je in God?’’

,,Nee, niet echt. Tenminste ik geloof niet dat er één soort opperwezen is die ons allemaal bestuurt.’’

,,Ja, maar je moet wel in Allah geloven, want dan gebeurt er iets heel moois, dat had juf verteld.’’

,,Ik denk dat we allemaal een stukje God in ons hebben, probeerde ik uit te leggen. Dus jij hebt een stukje, en ik…en alle andere kinderen…en de bomen…en de wormen. En al die stukjes horen bij elkaar.’’

Ze keek me een beetje vertwijfeld aan.

Ik wilde vertellen dat ik het zie als een soort ‘vonkje’ dat in ons allemaal sprankelt. Vonkjes, die samen een groot licht vormen. Misschien soms nog maar heel klein, of verborgen. Maar dat het weer tevoorschijn kan komen. Ik zie het bijvoorbeeld in de ogen van kinderen als zij helemaal opgaan in iets natuurlijks om hen heen.

Tegelijkertijd bedacht ik me dat deze kinderen misschien helemaal niet weten wat een ‘vonkje’ is. Hoe leg je dat nu weer uit? Ik peinsde wat in mezelf terwijl de lage, gouden zon op de dwarrelende blaadjes scheen. Een mooie, ‘goddelijke’ middag.

Ondertussen waren alle kinderen herfstbladeren op elkaar aan het gooien, en ze renden gillend door de bruine bladeren. Het gesprekje was afgelopen. Jammer, want ik vond het een interessant gesprek.

We deden nog een blinddoekspelletje, maar eigenlijk vonden de kinderen het leuker om lekker door de stapels gevallen bladeren te rauzen. We gingen daardoor te laat weg van het park, en ook onderweg kwamen de kinderen van alles tegen dat nog bekeken en beleefd moest worden.

Een paar kinderen vonden een dood lieveheersbeestje dat eerst nog onder de blaadjes begraven moest worden. …..En ik zag die goddelijke vonkjes weer!

Ondertussen was ik met een deel van de groep aan het wachten waar de rest bleef. Er lag allerlei grofvuil bij de afvalcontainers. Ze begonnen een oude, dubbelgevouwen matras als trampoline te gebruiken, en een oude deur (met glas, oops ) werd een wip. Een jongen gebruikte een piepschuim blokje van een pallet als voetbal….

Ik was meteen weer helemaal terug op áarde’, in de realiteit. Ik werd een beetje boos omdat ik dat wipwappen op de deur gevaarlijk vond, en me zorgen maakte om boze ouders op het schoolplein.

Maar eigenlijk vond ik het ook fantastisch om te zie hoe kinderen anders naar de werkelijkheid kijken (kijk ook eens naar dit filmpje dat ik een paar jaar geleden maakte).

Afval wordt op deze manier fantastisch speelgoed, De jongen die het blokje de rest van de weg naar school voor zich uitschopte, wilde het blokje niet naar huis meenemen. Ik stopte het in mijn tas, want ik was laatst op zoek naar een grote dobbelsteen. En nu, gevonden! Dankzij de blik van de kinderen! Wat leer ik toch iedere keer veel van ze!